Αν δεν έγραφε το ημερολόγιο 25 Δεκέμβρη, η ζωή γύρω μου θα κυλούσε όπως λίγες μέρες πριν και όπως θα κυλάει τις επόμενες…
Μαγαζιά ψιλοστολισμένα με δεντράκια και λαμπιόνια, με πλαστικούς Άγιους Βασίληδες, αλλά άδεια από πελάτες, με τους υπαλλήλους σκυθρωπούς να περιμένουν να μπει κανένας άνθρωπος μέσα.
Κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας άδειοι από ανθρώπους και αυτοκίνητα, κάποιοι περαστικοί με δώρα στα χέρια τους ο ένας στους δέκα και μελαγχολία. Πολλή.
Κατήφεια.
Νεύρα.
Φοβισμένοι άνθρωποι.
Που έπρεπε ντε και καλά να πουν ότι έχουμε Χριστούγεννα.
Γέλα παλιάτσο.
Και έπρεπε να ζήσουμε ντε και καλά μια χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.
Τα Χριστούγεννα του Φασουλή.
Αυτά ζήσαμε.
Αδυνατώντας οι περισσότεροι να πάρουν ένα δώρο στα παιδιά τους.
Να έχουν ένα διαφορετικό από την καθημερινότητα γιορτινό τραπέζι στο σπίτι τους.
Ακόμη και να μην μπορούν να πάνε στο χωριό να κάνουν Χριστούγεννα με τους δικούς τους.
Γιατί δεν έχουν να βάλουν βενζίνη ή να πληρώσουν τα ναύλα.
Μας αξίζουν αυτά τα Χριστούγεννα του Φασουλή;
Όχι, βέβαια.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε;
Ναι, μπορούμε.
Τη στιγμή που γράφω τούτες τις γραμμές, μού έρχεται στο μυαλό ένα μήνυμα που μού έστειλε φίλος διαφημιστής, ο οποίος βαδίζει τον Γολγοθά του αυτές τις ημέρες.
Μου έγραψε: «Χρόνια Πολλά και nothing impossible» (τίποτα δεν είναι αδύνατο).
Πάμε λοιπόν να τα αλλάξουμε όλα.
Γιατί το μπορούμε.
