Συμφωνία της Μαδρίτης
Στις 8 Ιούλη 1997, λοιπόν, άρχισε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Στο περιθώριο της Συνόδου και με την επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ. Σημίτης και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Σ. Ντεμιρέλ, περιστοιχιζόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών Πάγκαλο και Τζεμ, υπογράφουν συμφωνία με σκοπό «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες». Η συμφωνία έμεινε στην ιστορία ως «Συμφωνία της Μαδρίτης».
Στη συμφωνία αναφέρεται ότι:
«Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται σε:
Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.
* Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.
* Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.
* Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
* Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση, και
* δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».
Είναι ακριβώς η τρίτη παράγραφος εκείνης της συμφωνίας, την οποία επικαλείται σήμερα η Τουρκία, για να «νομιμοποιήσει» τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο...
