 |
| Rod Laver Arena, Melbourne |
Η νέα σεζόν αρχίζει και πάλι δυνατά με το παραδοσιακό Grand Slam της Μελβούρνης στην Αυστραλία να ανοίγει τις πόρτες του τη Δευτέρα και να υποδέχεται όλο τον φίλαθλο τενιστικό κόσμο σε ένα ταξίδι διάρκειας δύο εβδομάδων όπου θα λάμψουν τα μεγαλύτερα αστέρια του παγκοσμίου τένις.
Το Australian Open (16/01 – 29/01) βρίσκεται προ των πυλών με τον τέσσερις φορές πρωταθλητή στη Μελβούρνη, Ρότζερ Φέντερερ, τον υπερασπιστή του τίτλου και Νο1 του κόσμου, Νόβακ Τζόκοβιτς, τον πρωταθλητή του 2009, Ράφαελ Ναδάλ και τον δυο φορές φιναλίστ (2010, 2011), Άντι Μάρεϊ να ρίχνονται στην μάχη για την κατάκτηση του πρώτου Major της σεζόν.
Το Tennis24 σας ταξιδεύει μέσα από μία σύντομη ιστορική αναδρομή στη χώρα των ‘καγκουρό’ για όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζετε λίγες ώρες πριν την έναρξη του σπουδαίου ραντεβού.
Από το 1905 μέχρι σήμερα
H γέννηση
Το πρώτο λιθαράκι για την επίσημη διαξαγωγή του Open έγινε το 1905 στο Albert Reserve Tennis Centre της Μελβούρνης στις χορτάρινες εγκαταστάσεις του Warehouseman’s Cricket Club με την ονομασία ‘The Australasian Championships’ που μετονομάστηκε σε ‘The Australian Championships’ to 1927.
Σ’ αυτό το πρώτο τουρνουά, που διευθυνόταν από την Lawn Tennis Association of Australia (LTAA) που σήμερα είναι γνωστή ως Tennis Australia, πήραν μέρος οι δύο διοργανωτές, ο Dr Arthur Curtis και ο Rodney Heath με τον δεύτερο να επικρατεί μπροστά σε ένα κοινό των 5.000 ατόμων.
Έτσι, γράφτηκε το πρώτο κεφάλαιο μιας διοργάνωσης που έχει διάρκεια πάνω από έναν αιώνα…
Βέβαια, παρά τις αρχικές βλέψεις των Αυστραλών το τουρνουά δεν είχε και πολύ μεγάλη συμμετοχή τα πρώτα χρόνια, καθώς οι πρώτοι ξένοι εκτός Αυστραλίας τενίστες (ήταν η ομάδα του Davis Cup της Αμερικής) έκαναν την εμφάνισή τους το 1946 με αεροσκάφος. Στη συνέχεια η ανάπτυξη των μέσων και της τεχνολογίας έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς τενίστες και εντός Αυστραλίας, που αντιμετώπιζαν δυσκολίες μετακίνησης, να λάβουν μέρος.
Το 1922 στο τουρνουά συμμετείχαν για πρώτη φορά γυναίκες με την Margaret Molesworth να γράφει το όνομα της στην ιστορία επικρατώντας της Esna Boyd στον τελικό.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 η πλειοψηφία των κορυφαίων τενιστών και τενιστριών ήταν Αυστραλοί. Εγνωσμένης αξίας ήταν οι Rod Laver, Roy Emerson και Margaret Smith Court που είχαν κατακτήσει 16 από τους πιθανούς 20 τίτλους σε άνδρες και γυναίκες.
Το 1969 η διοργάνωση πήρε το επίσημο όνομα ‘Australian Open’, με το οποίο είναι γνωστό μέχρι και σήμερα, καθώς με αυτό σηματοδοτήθηκε η μετάβαση στην Open Era. Το τουρνουά, όμως, εξακολουθούσε να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλές τόσο λόγω της χρονικής τοποθέτησής του στο τενιστικό καλεντάρι (αμέσως μετά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά) όσο και λόγω του χρηματικού επάθλου που δεν προσέλκυε πρωτοκλασάτα ονόματα.
Εντούτοις, παρά τα αρχικά αυτά μειονεκτήματα, λίγα χρόνια αργότερα άρχισε η ριζική αναδιοργάνωση του Αυστραλιανού Όπεν με τον θεσμό να κερδίζει και σε ποιότητα και σε θεαματικότητα.
Από γρασίδι σε... quick
Το 1971 ήταν η τελευταία φορά που το τουρνουά διοργανώθηκε εκτός Μελβούρνης και συγκεκριμένα στο Σίδνεϊ με τους ζωντανούς θρύλους Ken Rosewall και Margaret Court να καταλαμβάνουν τους αντίστοιχους τίτλους σε άντρες και γυναίκες.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1972, το Kooyong Lawn Tennis Club της Μελβούρνης, που σήμερα χρησιμοποιείται για το exhibition event AAMI Classic (διεξάγεται μια εβδομάδα πριν το Open), έγινε η επίσημη έδρα του Australian Open μέχρι και το 1987, όπου διεξαγόταν σε γρασίδι.
Το μεγάλο βήμα για τη μετάβαση από χορτάρινη σε hard επιφάνεια πραγματοποιήθηκε το 1988 όταν η διοργάνωση μεταφέρθηκε στο Flinder’s Park, που το 1996 πήρε τη σημερινή ονομασία ‘Melbourne Park’, όπου παραμένει μέχρι και τις μέρες μας. Σε αυτό το μέρος οι διοργανωτές διαπίστωσαν κατακόρυφη αύξηση της θεαματικότητας με 266.000 Αυστραλούς να κατακλύζουν το event τις πρώτες ημέρες της διεξαγωγής του.
Ο Ματς Βιλάντερ είναι ο μοναδικός τενίστας που έχει κατακτήσει το λεγόμενο αλλιώς και ‘Happy Slam’ και σε grass και σε hard courts, ενώ τη δεκαετία του 1980 αυτός μαζί με τους Ίβαν Λεντλ και Στέφαν Έντμπεργκ στους άνδρες αλλά και τις Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και Κρις Έβερτ στις γυναίκες έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στα αυστραλιανά courts.
Νέο (blue) look...
Άλλη μία μεγάλη μεταβολή που επηρέασε καθοριστικά την ιστορία του θεσμού, ήταν το 2008 με την αντικατάσταση της εικοσαετούς (από το 1988) γομολάστιχας Rebound Ace από το καινούργιο κατασκευαστικό υλικό Plexicushion Prestige που έδωσε άλλο χρώμα στο event. Με την νέα γόμα το γήπεδο έγινε πιο ελαφρύ και διευκολύνθηκε το παιχνίδι από την βαριά ατμόσφαιρα και την υψηλή εξωτερική θερμοκρασία.
Ρότζερ Φέντερερ και Σερίνα Γουίλιαμς έχουν κατακτήσει το Aussie Open και στις δύο τεχνολογίες στην hard court επιφάνεια.
Λεφτά... υπάρχουν
Οι Αυστραλοί, που έχουν λεφτά και δεν το κρύβουν, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ξοδέψει μία περιούσια για την εν λόγω διοργάνωση με πιο πρόσφατα τα 25.000.000 δολάρια στα μέσα της δεκαετίας του 1990, που χρησιμοποιήθηκαν για την ανακαίνιση του Melbourne Park, ενώ τον ίδιο άθλο θα επαναλάβουν και φέτος προσφέροντας συνολικά το ίδιο μυθικό ποσό.
Συγκεκριμένα, η Tennis Australia θα τινάξει και πάλι την μπάνκα στον αέρα μοιράζοντας 25 εκατομμύρια δολάρια σε συνολική βάση, δηλαδή 1,3 εκατομμύρια περισσότερα από το φετινό και πιο ακριβοπληρωμένο μέχρι στιγμής US Open. Τα 2,3 από αυτά θα πάνε στους δύο μεγάλους νικητές του μονού σε άνδρες και γυναίκες.
Τα στολίδια του Melbourne Park
Οι πλουσιοπάροχες εγκαταστάσεις του Αυστραλιανού τουρνουά αποτελούνται από την Rod Laver Arena με χωρητικότητα περίπου 15.000 άτομα (14.820) και την Hisense Arena με 10.500 άτομα. Αυτό βέβαια που τα κάνει ξεχωριστά είναι η κατασκευή ρυμουλκούμενης οροφής και στα δύο για την αποτελεσματικότερη προστασία από τη βροχή και τις υψηλές θερμοκρασιακές συνθήκες με υγρασία.
Όσον αφορά την χρονολογία του τουρνουά αυτό διεξάγεται παραδοσιακά από το 1987 μέχρι και σήμερα, το δεύτερο 15νθήμερο του Ιανουαρίου. Ωστόσο, αυτή δεν ήταν από την αρχή η μόνιμη ημερομηνία, με το Australian Open να έχει διεξαχθεί και Μάρτιο (1920), Αύγουστο (1923) αλλά και δυο φορές το 1977, τον Ιανουάριο και τον Δεκέμβριο, ενώ το 1986 δεν υπήρξε τουρνουά.
Επτά διαφορετικές πόλεις έχουν διοργανώσει το τουρνουά, μεταξύ των οποίων η Μελβούρνη (55), το Σίδνεϊ (17), η Αδελαίδα (14), το Μπρίσμπεϊν (7) και το Περθ (3), ενώ τη σεζόν από το 1904 μέχρι και το 1922, κατά την οποία έπαιρνε μέρος και η διοργανώτρια αρχή της Νέας Ζηλανδίας, το Κρίσττσερτς και το Χάστινγκς διοργάνωσαν δυο φορές το τουρνουά, μία η κάθε πόλη.
Τέλος, από τα ρεκόρ που χαρακτηρίζουν το πρώτο Σλαμ της χρονιάς αξιοσημείωτα είναι:
Πριν την Οpen Era:
- οι 6 κατακτήσεις του Ρόι Έμερσον, εκ των οποίων οι 5 συνεχόμενες (1961 και 1963 – 1967)
- οι 10 συνεχόμενες κατακτήσεις του Άντριαν Κβιστ στα διπλά
- οι 13 συνολικές κατακτήσεις του Άντριαν Κβίστ σε singles, doubles και mixed
- οι 7 συνεχόμενοι τίτλοι της Μάργκαρετ Κορτ στα μονά, εκ των οποίων τρεις συνεχόμενοι (1969 – 1971)
- οι 20 τίτλοι της Νανσί Μπόλτον σε singles, doubles και mixed
Μετά την Open Era:
- οι 4 κατακτήσεις του Ρότζερ Φέντερερ και του Αντρέ Αγκάσι με 2 συνεχόμενες ο Ελβετός το 2006, 2007 και ο Αμερικάνος το 2000, 2001
- οι 5 κατακτήσεις των αδερφών Μπόμπ και Μάικ Μπράιαν στα διπλά, εκ των οποίων - οι 3 συνεχόμενες (2009, 2010, 2011)
- οι 5 τίτλοι της Σερίνας Γουίλιαμς
- οι 8 τίτλοι της Μαρτίνας Ναβρατίλοβα στα διπλά, εκ των οποίων οι 7 συνεχόμενοι με παρτενέρ την Παμ Σρίβερ (1982 – 1989)
- οι 12 τίτλοι της Μαρτίνας Ναβρατίλοβα σε όλες τις διοργανώσεις (singles, doubles, mixed)
- o τίτλος της Μαρτίνα Χίνγκις σε ηλικία 16 ετών και 2 μηνών!
Επίσης, ο Κεν Ρόουζγουολ και ο Λιου Χιντ είναι οι δυο πιο νεαροί τενίστες στην ιστορία του Open που κατέκτησαν τα τουρνουά σε μονά και διπλά αντίστοιχα σε ηλικία 18 ετών και 2 μηνών την ίδια χρονιά (1953), ενώ από τις γυναίκες αυτό το έκανε και η Μαρτίνα Χίνγκις στα μονά το 1997 μόλις είχε μπει στα 16 της.
Αντίθετα, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα είναι η γηραιότερη νικήτρια του θεσμού σε ηλικία 46 ετών το 2003, ενώ το ίδιο ρεκόρ κρατά στους άνδρες και πάλι ο Κεν Ρόουζγουόλ στα 37 του χρόνια.
Φέτος, το τουρνουά επιστρέφει ακόμη πιο δυνατό και ανανεωμένο από ποτέ γιορτάζοντας την 100η επέτειό του από το 1905 (καθώς δεν διεξήχθησαν αγώνες κατά τις περιόδους 1914 – 1918, 1941 – 1945 και το 1986) και δίνοντας λεφτά με το ‘τσουβάλι’, ενώ παράλληλα μας προετοιμάζει για νέες επικές μονομαχίες που θα γράψουν τη δική τους ιστορία στο θεσμό, προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και των πιο απαιτητικών φίλων του τένις.
